Odprowadziłam Cię, tak, jak chciałam. Byłam przy Tobie w Twojej ostatniej drodze. Tylko tyle mogłam zrobić... Byłam tam... Tóż przy Tobie. Słuchałam wiatru, mówiłeś w nim. Słuchałam piania koguta, płakał. Słońce świeciło, ale takie smutne jakieś. Była cisza. Czekałam, że może coś powiesz... Nic... Czułam, jakbym Cię odprowadzała wzrokiem tam... Nie, to nieprawda. Nie odszedłeś na zawsze. Ja tylko odprowadziłam Cię do Twojego nowego domu. Grała muzyka, serca grały bezgłośnie, wybijając rytm skrzypcom. Minął tydzień, a ja wciąż jeżdżę autem z Twoim tatą. Wypiłam kawę, rozmawiałam i czekałam, że może przyjdziesz? Brakowało mi tam Ciebie, brakuje tu, gdzie jestem teraz, choć dobrze mi tu. Składam się, jakoś, próbuję. Ale żal jest, pustka, smutek, wszystko... Burza też jest... I cisza jednocześnie jest... Odprowadziłam Cię... Położyłam, abyś mógł odpocząć. Okryłam spokojem niczym ciepłą kołdrą. Śpij, Purinku kochany...
Copyright (©) 2014-2024, Dawid Pieper